Recensie

“In mijn ogen straalt Charlie als de zon. En we weten allemaal hoe gevaarlijk dat voor mij is, dus kijk ik snel weg.”

Het is alweer een paar maanden geleden dat ik de verfilming van Midnight Sun in de bioscoop zag. Ik wist toen ik de film zag niet dat er een boek over was geschreven, maar toen ik erachter kwam dat het een boekverfilming was wist ik gewoon dat ik het boek ook moest lezen. De film vond ik namelijk heel erg mooi. Ik had dan ook hoge verwachtingen voor het boek – helaas waren mijn verwachtingen iets te hoog, want daardoor viel het boek helaas wel een beetje tegen.

Midnight Sun vertelt het verhaal van Katie Price, een achttienjarig meisje met XP – oftewel xeroderma pigmentosum, een zeldzame genetische afwijking die ervoor zorgt dat zelfs het kleinste zonnestraaltje levensbedreigend wordt. Katie mag dus absoluut niet in de zon komen en leeft dan ook een soort omgekeerd leven: overdag slaapt ze en pas als de zon is ondergegaan en de avond begint, begint haar ‘dag’.

Al sinds Katie klein is kijkt ze stiekem vanuit haar raam naar een jongen uit de buurt waar ze al jarenlang verliefd op is: Charlie Reed. Ze heeft hem echter nog nooit in het echt ontmoet. Als ze op een avond op het station met haar gitaar aan het zingen is, hoort Charlie dit en komt hij op het geluid af. Vanaf het eerste moment dat ze elkaar ontmoeten slaan de vonken over – maar er is een probleem: moet Katie hem vertellen over XP, of besluit ze het voor hem geheim te houden zodat ze de beste zomer ooit kan beleven?

Laat ik beginnen met de cliché’s, want deze ontbreken absoluut niet bij dit boek: het staat vol met cliché’s. Op zich heb ik daar geen problemen mee; enkele cliché’s in een contemporary vind ik helemaal niet erg, ik vind het zelfs wel leuk. Maar in dit boek waren er veel te veel cliché’s, inclusief dé perfecte jongen (Charlie Reed), die geen enkele negatieve kanten heeft, instant love, Katie die alles perfect kan, al doet ze het voor de eerste keer, en natuurlijk is er ook een typische ‘mean girl’. Daarnaast worden worden alle personages behalve Katie niet echt goed uitgewerkt – ze blijven heel erg oppervlakkig, je weet aan het eind van het boek eigenlijk nog steeds niet zoveel van ze.

“’Ík kan het niet aan, oké?’ roep ik tegen haar. De tranen stromen over mijn gezicht. ‘Ik kan het echt niet. Ik wil niet dat hij gekwetst raakt, en al helemaal niet door mij.’”

Het boek is niet erg lang – 190 pagina’s, dus ik had hem binnen een paar uur uit. Het las erg vlot en gemakkelijk, waardoor je door het boek heen vloog. Wat wel zo was, was dat sommige scenes wel heel snel gingen en het daardoor een beetje afgeraffeld voelde. Dat was jammer, want als deze scenes wat uitgebreider waren beschreven, had ik het denk ik wat leuker gevonden. Het is dus wel een dun boek, maar van mij zouden er nog zo’n 100+ pagina’s bij kunnen met meer diepgang – over bijvoorbeeld de bijpersonages, zodat je deze beter leert kennen, en uitgebreidere scenes.

Ja, er waren teveel cliché’s en het verhaal was heel erg voorspelbaar, maar uiteindelijk vond ik het wel een schattig verhaal en kwam ik erachter dat ik bij bepaalde hoofdstukken als een idioot zat te glimlachen. Het einde vond ik daarnaast ook erg realistisch en passend en ik moest af en toe echt even slikken.

Als je niet zoveel tijd hebt om een boek te lezen en niet zo hard wil nadenken, is dit een perfect boek voor even tussendoor en zou ik je dit boek zeker aanraden! Als je echter niet zo van cliché’s en voorspelbaarheid houdt, weet ik niet of dit wel het juiste boek is voor jou.

Ik heb een recensie-exemplaar mogen ontvangen van de uitgever in ruil voor een eerlijke recensie.

Bron: https://www.booksandteacups.com

Onze recensies